Η δεσομορφίνη(διυδροδεσοξυμορφίνη) είναι η συντομογραφημένη ονομασία της 4,5-εποξυ-17-μεθυλομορφιναν-3-όλης. Είναι ένα ημισυνθετικό ανάλογο της μορφίνης και ένας αγωνιστής των οπιοειδών υποδοχέων, στον οποίο η 6-υδροξυλομάδα και ο δεσμός άνθρακα (στα 7 και 8) έχουν αναχθεί. Η δεσομορφίνη περιέχει μια αιθερική γέφυρα μεταξύ των δύο δακτυλίων R4 και R5 μέσω μιας ομάδας οξυγόνου, περιέχει μια υδροξυομάδα συνδεδεμένη με το R3 και μια μεθυλική ομάδα στο άτομο του αζώτου από το R17. Διαφέρει από τη μορφίνη λόγω της απουσίας δευτερογενούς υδροξυομάδας στο R6. Υπάρχει σε τέσσερις ισομορφές: Οι δύο τελευταίες ισομορφές χρησιμοποιούνται κυρίως, ενώ η D- πιο συχνά. Η δεσομορφίνη παράγεται συχνότερα από φάρμακα που δεν χορηγούνται από το φαρμακείο ή συνταγογραφούμενα φάρμακα, αναμεμειγμένα με αιθυλική αλκοόλη, βενζίνη, κόκκινο φώσφορο, ιώδιο, υδροχλωρικό οξύ και διαλυτικό χρωμάτων. Η ίδια η ουσία περιγράφηκε για πρώτη φορά από τον Small το 1932 και εισήχθη στην Ελβετία το 1940 από την Hoffmann - La Roche με την εμπορική ονομασία Permonid. Αρχικά ήταν διαθέσιμο ως άλας υδροβρωμιδίου, αλλά η χρήση του διακόπηκε το 1952. Οι επικίνδυνες επιδράσεις της ουσίας συνδέονται με την εγχώρια παραγωγή της, τον χαμηλό βαθμό καθαρισμού, την υψηλή διαθεσιμότητα και τη χαμηλή τιμή της. Είναι γνωστό ότι είναι 5 φορές φθηνότερη από την ηρωίνη στις ΗΠΑ. Το γεγονός αυτό επιτρέπει στους χρήστες να αποφεύγουν τις αλληλεπιδράσεις με τους εμπόρους και την αστυνομία. Η δεσομορφίνη είναι μια άχρωμη, καλά κρυσταλλωμένη οργανική βάση, παρόμοια με τη μορφίνη και άλλα αλκαλοειδή. Έχει μοριακή μάζα 271,35 g/mol, σημείο τήξης 189 βαθμούς Κελσίου και τιμή pKa 9,69. Η δεσομορφίνη διέρχεται τον αιματοεγκεφαλικό φραγμό, συνδεόμενη με τους υποδοχείς των οπιοειδών, παρόμοια με τη φαρμακοκινητική κατανομή όλων των αλκαλοειδών φαινανθρακικής δομής. Επιπλέον, είναι ελάχιστα διαλυτή στο νερό σε θερμοκρασία δωματίου με τη μορφή ελεύθερης βάσης (διαλυτότητα περίπου 1,425 mg/l). Αλλά σε αλλοτροπικές μορφές (οι οποίες χρησιμοποιούνται συχνά ψυχαγωγικά) διαλύεται καλύτερα στο νερό, την ακετόνη, τον οξικό αιθυλεστέρα και την αλκοόλη.
Φαρμακοκινητική και φαρμακοδυναμική.
Η κύρια μεταβολική οδός της πρώτης φάσης πραγματοποιείται κυρίως από το κυτόχρωμα p450 CYP3A4, αλλά εμπλέκονται και άλλες μορφές κυτοχρώματος: Τα CYP2C18 και CYP2C8, εμπλέκονται εν μέρει στα στάδια της πρώτης φάσης. Οι κύριες μεταβολικές αντιδράσεις είναι οι εξής: Ν-δεμεθυλίωση, υδροξυλίωση, Ν-οξείδωση. Στη δεύτερη φάση, η δεσμομορφίνη υφίσταται γλυκουρονιδίωση και θείωση και τα ένζυμα που εμπλέκονται σε αυτή τη διαδικασία είναι τα εξής: UGT1A1, UGT1A8, UGT1A9, UGT1A10, UGT2B4, UGT1A3, UGT2B7, UGT2B15 και UGT2B17, τα οποία παράγουν γλυκορονίδιο της δεσμομορφίνης. Περιγράφονται διάφοροι μεταβολίτες της δεσμομορφίνης: νορδεζομορφίνη, δεσμομορφίνη-N-οξείδιο, νορχυδροξυδεζομορφίνη και 5 υδροξυλιωμένοι μεταβολίτες, οι οποίοι δεν έχουν πρακτική σημασία. Ταυτόχρονα, η 3A4 είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για το σχηματισμό της λεβορφανόλης-N-οξειδίου. Η δεσομορφίνη είναι αγωνιστής των μ- και δ- οπιοειδών υποδοχέων. Έτσι, προκαλεί έντονη ανοχή, εθισμό και σύνδρομο στέρησης. Η νοργυδροξυδεσομορφίνη ταυτοποιείται αποκλειστικά κατά τα πρώτα 20-30 λεπτά, ενώ στη συνέχεια δεν μπορεί να ανιχνευθεί με φασματομετρία μάζας in vivo. Η ανοχή στη δεσμομορφίνη αναπτύσσεται λόγω της ταχείας εσωτερίκευσης που διεγείρεται από τη φωσφορυλίωση της καρβοξυτελικής κυτταροπλασματικής περιοχής του υποδοχέα. Ο εθισμός αναπτύσσεται σχεδόν αμέσως μετά την πρώτη ή τη δεύτερη χρήση. Το υψηλότερο αναλγητικό δυναμικό (σε σύγκριση με άλλα οπιούχα) σχετίζεται με την παρουσία μιας φαινολικής ομάδας στο C3, ικανής να συμμετέχει στην ασθενή αλληλεπίδραση του δεσμού υδρογόνου με τον υποδοχέα οπιοειδών. Επιπλέον, η απώλεια της ομάδας C6-OH αυξάνει τη φαρμακολογική δραστικότητα λόγω της απουσίας διπλού δεσμού μεταξύ C7 και C8 (που υπάρχει στη μορφίνη και την κωδεΐνη). Η φαινολική ομάδα Β C3 διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη φαρμακολογική δραστηριότητα, όπως και η ομάδα C6H, η οποία αυξάνει τη λιποφιλικότητα της δεσμομορφίνης. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, αποκαλύφθηκε ότι η δεσμομορφίνη έχει 10 φορές μεγαλύτερη δράση από αυτή της μορφίνης και είναι 3-4 φορές πιο τοξική. Η ημιθανής δόση της δεσμομορφίνης σε ποντίκια είναι 27 mg/kg. Η ηρεμιστική δράση είναι η επικρατέστερη μεταξύ των άλλων επιδράσεων της δεσμορφίνης. Μετά από ενδοφλέβια χορήγηση, έχει γρήγορη (σχεδόν άμεση) έναρξη δράσης. Η αναλγητική δράση της ουσίας είναι 8-10 φορές υψηλότερη από εκείνη της μορφίνης, ωστόσο ενέχει υψηλό κίνδυνο ανάπτυξης αναπνευστικής καταστολής, συνδέεται με προγενέστερο σύνδρομο στέρησης(όπως αναφέρθηκε παραπάνω). Οι πιο συχνές ανεπιθύμητες ενέργειες της δεσμομορφίνης είναι: μίνωση, υπεραιμία, παραισθησία, δυσκοιλιότητα, κατακράτηση ούρων, ναυτία, έμετος, συχνά προκαλεί αλλεργικές αντιδράσεις και επιληπτικές κρίσεις, αναπνευστική καταστολή, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο. Η απουσία υδροξυλομάδας στην ουσία και η αντικατάστασή της με υδρογόνο, ακολουθούμενη από αύξηση της λιποφιλικότητας, μπορεί να εξηγήσει την υψηλότερη τοξικότητα της ουσίας αυτής σε σύγκριση με τη μορφίνη. Υπάρχει επίσης υψηλή συχνότητα εμφάνισης σπασμών. Επιπλέον, η δεσομορφίνη είναι αναστολέας της χολινεστεράσης, γεγονός που οδηγεί σε επιληπτικές κρίσεις και άλλα νευρολογικά συμπτώματα.
Κλινικές επιδράσεις της δεσμομορφίνης.
Μετά τη χορήγηση δεσμομορφίνης, όπως και των άλλων ψυχοδραστικών ουσιών αυτής της ομάδας, παρατηρείται αναπαραγωγή των κλινικών επιδράσεων κατά σειρά του ποσοστού αλληλεπίδρασης της κύριας δραστικής ουσίας με τους υποδοχείς οπιοειδών. Έτσι, τα πρώτα αποτελέσματα εκδηλώνονται αμέσως μετά την ενδοφλέβια χορήγηση. Αρχικά εμφανίζονται έντονη καταστολή και ευφορία, που διαρκούν από δέκα λεπτά έως μερικές ώρες με μείωση της έντασης των επιδράσεων. Αυτά τα κλινικά συμπτώματα θεωρούνται θετικές επιθυμητές επιδράσεις. Επίσης, η γνωστική ευφορία, η μείωση του άγχους, η επίδραση ενίσχυσης των ονείρων, οι εσωτερικές ψευδαισθήσεις, οι οποίες είναι συνήθως παρούσες μετά τη χορήγηση υψηλής δόσης σε περίπτωση που δεν υπάρχει ανοχή.
Όσον αφορά τις αρνητικές ανεπιθύμητες ενέργειες, μετά τη λήψη δεσμομορφίνης υπάρχουν: δυσκοιλιότητα, μειωμένη όρεξη έως και πλήρης απουσία της, διαταραχή της εστίασης της όρασης με σπασμό της προσαρμογής και εμφάνιση "διπλής όρασης", ναυτία και έμετος, αναπνευστική καταστολή - μείωση της συχνότητας των αναπνευστικών κινήσεων έως και πλήρη αναπνευστική ανακοπή, η οποία ονομάζεται αναπνευστική καταστολή επαγόμενη από οπιοειδή, που σχετίζεται με μείωση της κεντρικής αντιδραστικότητας στο CO2, που οδηγεί σε υποαερισμό, αύξηση της μερικής πίεσης του διοξειδίου του άνθρακα στο αρτηριακό αίμα, η οποία, σε ασθενείς με καταβεβλημένη συνείδηση, προκαλεί ασφυξία, με μείωση του τόνου της αναπνευστικής οδού, ερυθρότητα του δέρματος (και εμφάνιση άλλων τοπικών φλεγμονωδών αλλαγών ή αλλεργικών αντιδράσεων), μειωμένη λίμπιντο, μειωμένη ούρηση, μειωμένο αντανακλαστικό του βήχα, ανάπτυξη σωματικής και ψυχικής εξάρτησης, μείωση του καρδιακού ρυθμού και της αρτηριακής πίεσης.
Οι γαστρεντερικές επιδράσεις σχετίζονται με την επίδραση της δεσμομορφίνης στους μ και σ-υποδοχείς. Παρατηρείται μείωση του γαστρεντερικού περισταλτισμού, επιδείνωση της πεπτικής παλινδρόμησης, μείωση της έκκρισης της χολής, των παγκρεατικών και εντερικών εκκρίσεων. Η γαστρική συμφόρηση μπορεί να διαρκέσει έως και 12 ώρες. Η αύξηση του τόνου του σφιγκτήρα Oddi οδηγεί σε αύξηση της πίεσης στη χοληφόρο οδό, μέχρι το επίπεδο της πίεσης στο έντερο. Τα πιο τυπικά συμπτώματα είναι η ναυτία και ο έμετος, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν σε επιπλοκές από αναρρόφηση. Σε άτομα με χρόνια χρήση ναρκωτικών ουσιών περιγράφεται δυσκοιλιότητα, η οποία ενίοτε οδηγεί σε απόφραξη.
Τις περισσότερες φορές, σε οξεία σοβαρή δηλητηρίαση από οπιούχα, η υποξία είναι σύνθετης φύσης, που χαρακτηρίζεται από διαταραχή σχεδόν όλων των κρίκων μεταφοράς οξυγόνου. Έτσι, η πιο συχνή και σοβαρή εκδήλωση της οξείας δηλητηρίασης από οπιούχα είναι η ανάπτυξη μικτής υποξίας που προκαλείται από υποξική υποξία λόγω αναπνευστικών διαταραχών, κυκλοφορική υποξία ως αποτέλεσμα διαταραχών της γενικής και περιφερειακής κυκλοφορίας του αίματος και της μικροκυκλοφορίας, αιματική και δευτερογενή ιστική υποξία. Τελικά, η υποξία είναι ο κύριος παράγοντας διαφόρων μεταβολικών διαταραχών που εκδηλώνονται σε κυτταρικό, υποκυτταρικό και μοριακό επίπεδο.
Οποιαδήποτε εντερική μέθοδος χορήγησης δεσμομορφίνης δεν χρησιμοποιείται λόγω της αναποτελεσματικότητας και της αδυναμίας επίτευξης των απαραίτητων αποτελεσμάτων, της ελάχιστης βιοδιαθεσιμότητας και των έντονων άμεσων παρενεργειών που "επικαλύπτουν" τις επιθυμητές θετικές επιδράσεις σε σοβαρότητα (κατά κανόνα, οι παρενέργειες αναπτύσσονται αμέσως μετά την από του στόματος ή ενδορραχιαία χρήση και πραγματοποιούνται κυρίως με τη μορφή τοπικών εστιών αντιδραστικής φλεγμονής του βλεννογόνου, την εμφάνιση γαστρεντερικών συμπτωμάτων). Η συνηθέστερη μέθοδος χορήγησης είναι η ενδοφλέβια. Η δόση εξαρτάται από τον κορεσμό του παρασκευασμένου διαλύματος, την ποσοτική και ποιοτική σύνθεση των συστατικών που περιλαμβάνονται και κυμαίνεται από 0,03 έως 0,08 mg/kg, ενώ τα 0,08 mg/kg αποτελούν υψηλό όριο δόσης και συνεπάγονται υψηλό κίνδυνο σοβαρών ανεπιθύμητων ενεργειών.
Ειδικές οδηγίες, αλληλεπιδράσεις με άλλες ψυχοδραστικές ουσίες.
Η από κοινού χρήση της δεσμομορφίνης (καθώς και άλλων αγωνιστών των οπιοειδών υποδοχέων) με ψυχοδιεγερτικά σε μικρές δόσεις δεν προκαλεί κρίσιμες καταστάσεις, εάν προηγουμένως χρησιμοποιηθούν οπιούχα. Ωστόσο, με κάθε επόμενη αύξηση της δόσης, εμφανίζεται δυσανάλογα ισχαιμία του μυοκαρδίου λόγω του προκύπτοντος αγγειόσπασμου με αντανακλαστική βραδυκαρδία (η οποία με τη σειρά της αποτελεί πλήρη αποσυμφόρηση της καρδιάς, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε αρνητικά καρδιαγγειακά συμβάντα έως και διαταραχή της κολποκοιλιακής αγωγής και οξύ στεφανιαίο σύνδρομο).
Ο συνδυασμός δεσμομορφίνης και αλκοόλ είναι επικίνδυνος. Έτσι, και οι δύο ουσίες ενισχύουν τις αρνητικές επιδράσεις (κυρίως ηρεμιστικές, εμετικές, αταξικές), οι οποίες μπορεί τελικά να οδηγήσουν σε σοβαρές συνέπειες, που κυμαίνονται από παροδικές διαταραχές της συνείδησης (έως και κώμα), καταλήγοντας σε θανατηφόρο αποτέλεσμα λόγω απόφραξης των αναπνευστικών οδών από εμετό ή αναπνευστική ανακοπή κεντρικής γένεσης.
Οι πιο επικίνδυνοι συνδυασμοί δεσμομορφίνης, εκτός από το αλκοόλ, είναι οι συνδυασμοί με GHB, GBL, κεταμίνη, τραμαδόλη και MXE λόγω της αυξημένης καταθλιπτικής επίδρασης στο κεντρικό νευρικό σύστημα, καθώς και της αύξησης του κινδύνου διαταραχών της καρδιακής αγωγιμότητας, υπερφόρτωσης της καρδιάς με πίεση, υπερκαπνίας και συνδρόμου αναπνευστικής δυσχέρειας. Όσον αφορά τις βενζοδιαζεπίνες και τα νευροληπτικά, όταν χρησιμοποιούνται μαζί με δεσμομορφίνη, εκτός από τον υψηλό κίνδυνο διαταραχής της συνείδησης, υπάρχει κίνδυνος υπερβολικής μιωτικής επίδρασης, καθώς και ηρεμιστικών και αναλγητικών επιδράσεων. Περιγράφονται επίσης αρκετές περιπτώσεις μυοκλονίας.
Οι αναστολείς της ΜΑΟ και τα παράγωγα της φαινοθειαζίνης προκαλούν αρνητικές καρδιαγγειακές επιπλοκές. Οι αναλγητικές και υποτασικές επιδράσεις αυξάνονται, ο κίνδυνος αναπνευστικής καταστολής αυξάνεται έως και την πλήρη αναπνευστική ανακοπή. Οι επαγωγείς της μικροσωμικής οξείδωσης κατά τη συστηματική χρήση (συμπεριλαμβανομένων των βαρβιτουρικών και της καρβαμαζεπίνης) μειώνουν την αναλγητική δράση της δεσμομορφίνης και οδηγούν επίσης στην ανάπτυξη διασταυρούμενης ανοχής. Οι ανταγωνιστές των υποδοχέων NK1 αντιπροσωπεύουν επί του παρόντος μια νέα γενιά αντιεμετικών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη θεραπεία και την πρόληψη της ναυτίας και του εμέτου κατά τη χρήση της δεσμορφίνης, αντί της μετοκλοπραμίδης. Οι συνδυασμοί αντιεμετικών μπορεί να είναι πιο αποτελεσματικοί από τη μονοθεραπεία. Η πρόληψη του εμέτου με συνδυασμό ανταγωνιστή του υποδοχέα 5HT3 και δεξαμεθαζόνης είναι προτιμότερη. Με την παρατεταμένη χρήση δεσμομορφίνης, οι κύριες κεντρικές επιπλοκές που αναπτύσσονται είναι: ανοχή, νευροτοξικότητα και υπεραλγησία που προκαλείται από οπιοειδή. Μια συγκεκριμένη κλινική εικόνα περιλαμβάνει υπεραλγησία, μυοκλονία, αλλοδυνία και τρανζίστορ ή μόνιμη σύγχυση και αποτελεί ένδειξη για προληπτική φαρμακολογική θεραπεία.
Η κλασική παρουσίαση μιας υπερδοσολογίας οπιούχων (χωρίς να λαμβάνονται υπόψη η σοβαρότητα και τα στάδια)
1. Διαταραχή της συνείδησης (οποιοδήποτε στάδιο αναισθησίας ή κώμα).
2. Υπερβολική σύσπαση των ματιών (επίμονη μίνωση), μείωση της αντίδρασής τους στο φως, πτώσεις, νυσταγμός και ανεπάρκεια σύγκλισης.
3. Μυϊκή υπόταση και μείωση του τενόντιου αντανακλαστικού (μερικές φορές μπορεί να υπάρχει μυϊκός υπερτονισμός).
4. Μείωση ή απουσία ευαισθησίας στον πόνο.
5. Μείωση της συχνότητας των αναπνευστικών κινήσεων σε 12-10 ανά λεπτό ή αναπνευστική ανακοπή.
Αλγόριθμος πρώτων βοηθειών για υπερδοσολογία:
1. Εάν το άτομο είναι αναίσθητο ή έχει διαταραχή της συνείδησης σε οποιοδήποτε στάδιο, καλέστε ασθενοφόρο (911) ή ένα ακόμη άτομο για βοήθεια.
2. Εάν το άτομο δεν αναπνέει, είναι αναίσθητο και δεν έχει σφυγμό, επιβάλλεται ο καθαρισμός της στοματικής κοιλότητας από ξένα σώματα (αφαίρεση ψεύτικων δοντιών, δοντιών, βλέννας, εμετού) και έναρξη μέτρων ανάνηψης με έμμεση καρδιακή μάλαξη και τεχνητή αναπνοή σύμφωνα με τους κανόνες υγιεινής.
3. Εάν υπάρχει ναλοξόνη, χορηγήστε 2 mg ενδορινικά ή 0,4 mg ενδομυϊκά. Μετά από δύο λεπτά, θα πρέπει να επαναλάβετε τη χορήγηση δόσης 0,4 mg έως ότου εμφανιστεί το αποτέλεσμα. Εάν το άτομο αντιδρά σε ερεθίσματα με οποιονδήποτε τρόπο - πραγματοποιήστε εντατική διέγερση της συνείδησης και της αναπνοής (έως και ερεθισμό του πόνου). Ταυτόχρονα, θα πρέπει να παρακολουθείτε την κατάσταση του ατόμου.
4. Εφαρμόστε τον αλγόριθμο πριν από την άφιξη των τραυματιοφορέων.
Τοξικολογία της δεσμομορφίνης.
Οι τοξικομανείς χορηγούν συχνότερα το "Krokodil" από το στόμα, υποδόρια ή ενδοφλέβια, με τον ενδοφλέβιο τρόπο να είναι ο πιο συχνά χρησιμοποιούμενος από τους χρήστες αυτού του φαρμάκου. Οι επιδράσεις παρατηρούνται πολύ γρήγορα, περίπου 15-30 s μετά την ενδοφλέβια ένεση και περίπου 3-5 min για την υποδόρια χορήγηση. Όπως προαναφέρθηκε, η δραστική ουσία του "Krokodil" είναι η δεσμομορφίνη και μέσω της ενδοφλέβιας χρήσης του "Krokodil", άλλα εξαιρετικά τοξικά συστατικά του φαρμάκου αυτού μπορούν να εισέλθουν στην κυκλοφορία του αίματος μαζί με τη δεσμομορφίνη. Στη συνέχεια, η ενδοφλέβια έγχυση του σπιτικού και του δρόμου "Krokodil" μπορεί να προκαλέσει διάφορες παθολογίες, όπως έκρηξη στεφανιαίας αρτηρίας, σηψαιμία και άλλες συστηματικές βλάβες λόγω λοιμώξεων, όπως πνευμονία και μηνιγγίτιδα. Επιπλέον, έχουν αναφερθεί λοιμώξεις από τον ιό HIV και τις ηπατίτιδες Α, Β και C σε τοξικομανείς του "Krokodil" που χρησιμοποιούν μολυσμένες βελόνες. Αυτοί οι ιοί μπορεί να προκαλέσουν συστηματική βλάβη, ιδίως ο HIV, ο οποίος προκαλεί διάφορες επιπλοκές στο ανοσοποιητικό σύστημα. Η επίπτωση της ηπατίτιδας C (HCV) είναι πολύ υψηλή, ενώ ο επιπολασμός του HIV είναι σημαντικά χαμηλότερος. Μια πιθανή εξήγηση για το γεγονός αυτό είναι ότι η οξύτητα των διαλυμάτων του δρόμου και των αυτοσχέδιων ναρκωτικών μπορεί να καταστήσει τον HIV ανενεργό όταν αποθηκεύεται σε σύριγγες, ενώ μια τέτοια αδρανοποίηση του HCV θα απαιτούσε υψηλότερες συγκεντρώσεις οξέος ή μεγαλύτερους χρόνους έκθεσης. Μια άλλη επίδραση που μπορεί να παρατηρηθεί στους χρήστες του "Krokodil" οφείλεται στις ανθυγιεινές συνθήκες παρασκευής αυτού του φαρμάκου- είναι συχνό φαινόμενο οι χρήστες να αναπτύσσουν λοιμώξεις όπως ο ανθεκτικός στη μεθικιλλίνη Staphylococcus aureus.
Στην πραγματικότητα, επειδή το "Krokodil" χορηγείται συνήθως με ένεση με ελάχιστο ή καθόλου καθαρισμό, μπορεί να προκαλέσει άμεσο ερεθισμό του δέρματος και έλκη, καταστροφή του δέρματος και σοβαρή μυϊκή και χόνδρινη βλάβη του ιστού. Ωστόσο, αποδείχθηκε ότι οι βλάβες που παρατηρούνται μετά την έκθεση στο "Krokodil" μπορεί να περιλαμβάνουν διάφορα μέρη του σώματος που συνήθως δεν χρησιμοποιούνται ως σημεία ένεσης φαρμάκων. Αυτό υποδηλώνει ότι οι αρνητικές επιπτώσεις του "Krokodil" δεν περιορίζονται σε τοπικές βλάβες, αλλά εξαπλώνονται σε όλο το σώμα, με νευρολογικές, ενδοκρινικές και οργανικές βλάβες που σχετίζονται με χημικές ουσίες που είναι κοινές για την παραγωγή του "Krokodil". Οι μεταβολές αυτές συνίστανται σε διαταραχές της κινητικότητας και της ομιλίας, αλλαγές στη μνήμη και την προσωπικότητα, ανωμαλίες του θυρεοειδούς και βλάβες στο συκώτι και τους νεφρούς. Επιπλέον, ο Lemon (2013) περιγράφει τη χρήση του σπιτικού "Krokodil" ως πιθανή αιτία ψευδαισθήσεων. Επειδή το "Krokodil" παρουσιάζει αναλγητικό αποτέλεσμα, ο χρήστης συχνά δεν αναγνωρίζει αμέσως αυτές τις επιβλαβείς συνέπειες.
Σε σχέση με τις προσμίξεις που παρατηρούνται κατά την παραγωγή του "Krokodil", παρατηρούνται αρκετές τοξικές επιδράσεις λόγω του πορτοκαλί χρώματος του υγρού που είναι μολυσμένο με διάφορα τοξικά και διαβρωτικά παραπροϊόντα ή υπολείμματα, όπως οργανικοί διαλύτες (βενζίνη, οξικός αιθυλεστέρας ή διαλυτικό βαφής), καθώς και υδροχλωρικό οξύ, ιώδιο και κόκκινος φώσφορος. Σύμφωνα με, η περίσσεια ιωδίου συνδέεται με βλάβες στο ενδοκρινικό σύστημα και στους μύες. Επιπλέον, η οστεονέκρωση των γνάθων αναπτύσσεται ως επιπλοκή σε ασθενείς που χρησιμοποιούν "Krokodil" και μία από τις κύριες αιτίες της οστεονέκρωσης των γνάθων είναι η έκθεση σε ενώσεις φωσφόρου. Αυτή η παθολογία είναι μια επώδυνη κατάσταση που χαρακτηρίζεται από αβλαστική νέκρωση του οστού στη στοματική κοιλότητα, η οποία συνήθως συνδέεται με τοπικό οίδημα και, μερικές φορές, πυώδες έκκριμα. Η παρουσία βενζίνης και υδροχλωρικού οξέος στην παραγωγή του "Krokodil" μπορεί να συμβάλει στην τοπική βλάβη που προκαλείται από αυτό το φάρμακο, προκαλώντας ερεθισμό του δέρματος, έλκη και θρομβοφλεβίτιδα. Επιπλέον, η χρόνια έκθεση σε βενζίνη και διαλυτικό χρωμάτων μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλοπάθεια και νευρολογικές βλάβες. Επιπλέον, είναι γνωστό ότι η έκθεση σε μόλυβδο προκαλεί αιματολογικές, νεφρικές και ηπατικές βλάβες στον ανθρώπινο οργανισμό. Επιπλέον, αυτό το βαρύ μέταλλο μπορεί να επηρεάσει τον ιππόκαμπο, προκαλώντας διαταραχή της μνήμης και της μάθησης και να προκαλέσει αναπαραγωγικές διαταραχές στον ανθρώπινο οργανισμό.
Τοπικές τοξικές επιδράσεις: αποστήματα, γάγγραινα, θρομβοφλεβίτιδα, έλκη και ακρωτηριασμοί άκρων, οστεονέκρωση γνάθου, αποχρωματισμός δέρματος, μαύρα και ανοιχτά έλκη, νέκρωση, μόλυνση δέρματος και μαλακών μορίων, νέκρωση, αιμορραγία, σάπια ούλα και αυτιά, κρούστες, πεταχτές δερματικές αλλοιώσεις.
Συστηματικές τοξικές επιδράσεις: βλάβες αιμοφόρων αγγείων, μυών, χόνδρων και οστών, ανεπάρκεια πολλαπλών οργάνων, υποθυρεοειδισμός, φλεγμονή του ήπατος και των νεφρών, πόνος, πρήξιμο, ενδοκαρδίτιδα, πνευμονία, μηνιγγίτιδα, χλωμό δέρμα, χαμηλή αρτηριακή πίεση και καρδιακοί παλμοί, πρησμένα χέρια, θάνατος.
Νευροτοξικότητα: απώλεια γνωστικών λειτουργιών, δυσκολία στην ομιλία και αλλαγές στην προσωπικότητα, απώλεια μνήμης, ψευδαισθήσεις.
Το υδριώδες οξύ και ο κόκκινος φώσφορος είναι γνωστό ότι είναι πολύ διαβρωτικές και επικίνδυνες ουσίες, ιδίως όταν χορηγούνται ενδοφλεβίως. Ο σχηματισμός λευκού φωσφόρου είναι ίσως μια άλλη εύλογη εξήγηση για την παρατηρούμενη ιστική βλάβη. Παρ' όλα αυτά, η παραγωγή λευκού φωσφόρου από την ερυθρή αλλοτροπική τροποποίηση σε όξινο και θερμό μέσο παρουσία υδριώδους οξέος και ερυθρού φωσφόρου πρέπει ακόμη να επιβεβαιωθεί. Επιπλέον, μια διαφορετική κρυσταλλική μορφή φωσφόρου (σκούρες κόκκινες βελόνες) λαμβάνεται όταν ο κόκκινος φώσφορος υποβάλλεται σε ανακρυστάλλωση με ιώδιο σε χαμηλές θερμοκρασίες. Αυτό υποδηλώνει ότι μπορεί να προκύψουν κάποιες τροποποιήσεις στα μόρια του κόκκινου φωσφόρου κατά την παρασκευή του krokodil. Ο κόκκινος φώσφορος είναι το αντιδραστήριο του σχηματισμού του υδρογονοδικού οξέος, το οποίο είναι το κύριο υπεύθυνο για την αντίδραση σχηματισμού της δεσμομορφίνης. Ωστόσο, χρησιμοποιούνται μεγάλες ποσότητες φωσφόρου και δεν καταναλώνεται πλήρως κατά τη διάρκεια της αντίδρασης. Πρόκειται για μια αναποτελεσματική διαδικασία καθαρισμού και, ως εκ τούτου, αναμένεται να υπάρχει φώσφορος στο κροκόδειλο. Επιπλέον, έχει προταθεί ότι ο κόκκινος φώσφορος προκαλεί μόνιμες παραμορφώσεις στο κρανίο του προσώπου, όπως η εμφάνιση οστεονέκρωσης των γνάθων. Ο ακριβής μηχανισμός είναι άγνωστος, αλλά έχουν προταθεί η απόπτωση των οστεοκλαστών, η διαταραχή της διαφοροποίησης των προγονικών κυττάρων των οστεοκλαστών, η διαταραχή της ενζυμικής δραστηριότητας των οστεοκλαστών, η καταστροφή της μικροδομής των οστών που προκαλείται από την εναπόθεση φωσφόρου και η αντινεοαγγείωση. Παρόλο που υπάρχουν διαθέσιμες επιστρώσεις φωσφόρου από σπίρτα (δηλαδή ''ασφαλή σπίρτα'') χωρίς οξειδωτικά, είναι πιο ακριβές και δεν χρησιμοποιούνται συνήθως για τη σύνθεση ''krokodil''. Εκτός από τις αναφερθείσες τοξικές επιπτώσεις για τους χρήστες, όσοι παράγουν μόνο ''krokodil'' κινδυνεύουν επίσης λόγω της παραγωγής αερίου ιωδίου κατά τη διαδικασία θέρμανσης της σύνθεσης. Πράγματι, η περίσσεια ιωδίου συνδέεται με βλάβες στο ενδοκρινικό σύστημα και στους μύες.
Τέλος, η χρόνια έκθεση σε υπολείμματα των διαλυτών, όπως η βενζίνη (που περιλαμβάνει μόλυβδο ή/και άλλα πρόσθετα) ή το διαλυτικό χρωμάτων και το αλκαλικό καθαριστικό αποχέτευσης που χρησιμοποιείται στην εξαγωγή κωδεΐνης, μπορεί να προκαλέσει εγκεφαλοπάθεια και νευρολογικές βλάβες. Η έκθεση σε μόλυβδο προκαλεί νευρολογικές και αιματολογικές δυσλειτουργίες (λόγω της ικανότητάς του να αναστέλλει ένζυμα που περιέχουν ψευδάργυρο), νεφρικές και ηπατικές βλάβες καθώς και αναπαραγωγικές διαταραχές στον ανθρώπινο οργανισμό. Η νευρολογική δράση του μολύβδου βλάπτει τα κύτταρα στον ιππόκαμπο, ένα τμήμα του εγκεφάλου που εμπλέκεται στη μνήμη και παρεμβαίνει στην απελευθέρωση νευροδιαβιβαστών, ιδίως του γλουταμινικού, το οποίο είναι υπεύθυνο για πολλές λειτουργίες, συμπεριλαμβανομένης της μάθησης.
Last edited by a moderator:
